Martin Duijkers
In Memoriam Martin Duijkers
Toch nog onverwacht; maar wel geheel voorbereid is Martin Duijkers maandag 22 juli 2013 in Duisburg op 82 jarige leeftijd overleden.
Na zijn 12 jeugdjaren in Maashees heeft hij zijn 70 volgende jaren voor de eerste helft doorgebracht binnen Mariannhill en de tweede helft binnen het jeugdwerk in Duisburg. In zijn hart is hij altijd een Mariannhiller gebleven, zei hij zelf. Over beide perioden was hij heel tevreden en kon hij er fijn over praten. Intelligent, diepzinnig en tolerant. Even open en fijn kon hij zich uitlaten over zijn levenseinde en de toenemende afhankelijkheid van zijn omgeving. Hij was klaar met zichzelf en met de wereld om hem heen. Toen ik hem vrijdag 19 juli opzocht was hij even helder en opgewekt als altijd en heb ik niet gezien dat zijn einde zo nabij was.
Mogen wij ons hem blijven herinneren als een voorbeeldige man in alle fases van zijn leven en ons gelukkig prijzen als wij te zijner tijd even opgewekt en tevreden zijn als hij, bij het naderen van ons levenseinde.
Jan van den Hark
............................................................................................
Na 37 jaar een vast adres gehad te hebben in Duisburg en na een verblijf van 6 weken in het ziekenhuis heeft Martin Duijkers nu zijn vaste intrek genomen in een uitstekend bejaardenhuis in dezelfde stad. Artsen kunnen aan zijn zwakke gezondheidstoestand niets meer veranderen. Hij is de tachtig gepasseerd, weegt nog 46 kilo en is volledig bedlegerig. Maar hij is nog uitzonderlijk helder van geest, humoristisch, de echte intelligente filosoof. Hij zegt dat hij graag dood gaat en straalt dat ook helemaal uit.
Hij is tevreden met wat het leven hem binnen Mariannhill en daarna binnen de jeugdzorg in Duisburg heeft gebracht.
Omdat hij weliswaar lichamelijk zwak is, maar niet lijdt aan een ernstige ziekte is niet te voorspellen wat zijn toekomst nog is. Zelf hoopt hij dat hij niet lang meer hoeft te leven in afhankelijkheid van alle zorg om hem heen. Wij wensen hem alle vrede ook nu op zijn laatste stek.
Jan van den Hark
Een oude Martin Duijkers, 81 jaar reeds; maar vooral óók een jonge Martin. Velen kennen hem uit het verleden maar nu zouden ze hem meteen herkennen. Hij is nog steeds dezelfde markante figuur met weliswaar fysiek wat problemen maar met een springlevende, sprankelende geest. Door zijn uitstraling dwingt hij meteen respect af.
De tijdgeest is nu wel anders dan 65 … 50 en 40 jaar terug. De tijd doorgebracht in Blitterswijk, Arcen, Würzburg en de universiteit in Nijmegen en uiteindelijk zijn verblijf in Rome hebben hem gebracht van Maashees …………… naar Duisburg.
In de Nijmeegse tijd rond 1960 was het een bruisend leven met Frans Lenssen, Frans Tausch, Henk Janssen, Arie Veenings?, Ton Lute?, Wim Vrasdonk? en het Tweede Vaticaans Concilie. Het was de tijd dat er ook binnen de kerk een vrijheidsbeweging op gang kwam. Niet zozeer een bevrijding van de kerk, maar een bevrijding tot een nieuwe, andere spiritualiteit. De vraag was of er nog inspiratie was te brengen in de kloosters en de kerk en welke dan? En hoe mensen daartoe dan moesten worden toegerust? Eén ding stond als een paal boven water, in ieder geval niet alleen maar een in Würzburg fenomeen, waar gold, ‘Wenn der Rector bremst, bremst Gott’. Geen vragen dus! Terug in Nederland maakte hij hetzelfde mee tijdens een spreekbeurt op een parochieavond. Natuurlijk gaf hij gelegenheid tot vragen stellen, maar de pastoor kapte af met: Geen vragen, hier!
Twee huizen in Eysden, één internaat in Venray weg. Ton Lute en Arie Veenings naar Brazilië, Wim Vrasdonk naar de Verenigde staten. Uiteindelijk ook Martin weg als arbeiderspriester naar Duisburg. Dat was niet zo maar een simpele en plotselinge stap. Neen, het was een langdurige worsteling op weg naar zich zelf. De mens is immers een vragend wezen vanuit rationaliteit, anders dan vragende kinderen vanuit gevoel. In vragen zit de creativiteit, niet in weten. Binnen de kerk was vragen verdacht. Binnen de kerk voelde je een gebrek aan medemenselijkheid. De kerk werd langzaam aan een blok aan het been. Na een lange en zware lichamelijke en geestelijke worsteling ging Martin heen naar een nieuw leven zonder kerk: maar zoals hij uitdrukkelijk zegt ook nu nog met het hart van een Mariannhiller. En voor ons: met een hart van goud, een optimistisch en gelukkig mens.
Uit een gesprek met Martin op 1 augustus 2012 met Jan van den Hark en Gerard Egelmeers in Duisburg.